|
De Sjnelle Sjprông
Sôndigs ginge weej meistal
met ôzze pap wandele. De kammeräödjes meugde natuurlik mei en zoë trok
Frans met eine koedeljach jônge door de Belvender dreve. Den leepe weej
ens nao de Pruuse bos, of nao de Hoof en dök ouch in de richting van de
Maas. Euveral had Frans waal ein verhäölke te vertelle wat beej die
ömgaeving pasde. As weej beej de loswal aan de Maas waare, kwaame
natuurlik de verhaole euver de hoëge watersjtande, maar ouch euver daen tiëd det der nag gen sjtuu waar en det de luuj in de druëge periodes zoemaar
nao Baolder aan de anger kangk kôste loupe. Doordae liëge watersjtand kwaame zoewet
100 maeter ten zuje van café Maaszicht broksjtökke van ein ruwiene teveursjiën.
Det waare hoëgswaarsjienlik de restante van ein kesjtiël , ein bezit van Erbert, de
Hiër van
Belvend.
De sage van de
Sjnelle Sjprông
Op ut moment det Erbert, de Hiër van Belvend, vur zien kesjtiël aafsjiëd
noom van zien vrou Ida van
Lommel, kwaam d'r eine man in pelgrimskleijer nao ö-m toe. Hae makde ein
deepe buiging vur Erbert en vroog öm ôngerdaak. Erbert kôs ut gezich van
dae pelgrim neet zéen, ömdet det achter eine zjwarte sjluier verbôrge
waar. Hae vertrouwde det neet, ömdet de sjtreek geteisterd woort door de Noormanne en mesjiens
waar dit waal ein valsjtrik.
Erbert zei det hae pas
antwaord kôs gaeve asse ut gezich zoog. Maar de pelgrim zei det hae zich
aan ein gelofte môs haje; hae môs zien gezich bedekke toet hae in ut
Heilige Langk waar. Door dees wäörd waar Erbert d'r hielemaol van euvertuug
det hae met eine gôjje mins te maake had en goof dae man ôngerdaak.
Daonao kôs hae met ein gerös hert met zien gevolg op jach gaon.
Ida van Lommel veulde zich
echter met dae vraemde in hóes neet zoe op eur gemaak en trok zich daorum trük
in eur baejvertrek, maar de ônrös bleef. Opens huërde Ida wet achter
zich en beej ut ömdreije zoog ut dae zjwart-gesjluierde pelgrim sjtaon.
Ida reep öm höllep, maar de paar minse die nag op ut sjlot waare,
kôste det neet huëre. De vermomde pelgrim trôk ziene sjluier vur zien
gezich weg en zag det hae gezjaore had wraak te nimme. Toen Ida ut
groëte littaeke, det van de rechtersjlaop wies vurbeej ut linkeroug
leep, zoog, wis het geliëk wae dae vraemde man waar. Ut waar Hermold de
Noorman. In ein gevech met ziene man had de Noorman gesjmeek det Erbert ö-m neet
doëd zou maake. Erbert belaofde de Noorman dette zien laeve zou sjpare.
Maar hae had die wäörd nag neet óetgesjpraoke of Hermold de
Noorman ôngernoom eine verradelikke
aanval met ein biël op Erbert. Gelökkig kôs Erbert dae sjlaag
opvange en in ut verdere gevech kreeg de Noorman zellefs zien eige biël in ut gezich. En det
waar zeer vernederend vur ö-m gewaes en daorum kwaam hae nôw zien gram
haole.
En dao sjtông hae, Hermold de
Noorman, rech taege-euver Ida van Lommel en vertelde det Erbert op dit
moment in de bös van Waldniel in ein hinderlaog zou loupe. Erbert zou
ziene sjlaaf waere, maar det waar neet genôg......hae zou en môs ouch Ida
hebbe en nôw had hae de kans öm Ida mei te nimme. Zô'n sjoëne en jônge
vrou waar öm te begere en Ida zou ö-m tegemoet môtte kômme aan zien
lichamelikke drifte.
Toen Ida dit alles huërde veel ut de Noorman vur de veut. Ut zou nag
lever zien laeve gaeve den as vrouw in eur ïër aangetas te waere.
Dao wôl Hermold de Noorman niks van weite. Nae, de doëd van Ida waar
ö-m niks waerd. Erbert zou iddere daag môtte zéen det zien vrouw Ida met
eine Noorman ut laeve deilde. Ut môs ö-m geistelik hielemaol kepat
maake. Det waar zien wraak.
De Noorman bukde zich al öm de jônge vrouw machteloos te maake. Ida
sjprông op en deinsde trük en baejde toet God det hae redding zou bringe.
Alles leek verlaore, maar dao huërde zeej opens allerlei leweij; Erbert waar aan de
hinderlaog ônsjnap en ömdet hae ut ergste vreesde vur zien vrou, waar
hae in volle galop nao zien sjlot in Belvend trükgekiërd. Toen Erbert ut
vertrek in kwaam wao zien vrou vertoefde, wôl hae ut gevech met de
Noorman aangaon. Hermold de Noorman begreep direk det d'r nôw gen genade
mier zou zien en sjprông door ut geäöpende vinster in de Maas en vông dao
ziene doëd.
Al zien Erbert en
Ida al lang vergaete en is d'r van ut kesjtiël niks mier te zéen, de
plek wao de Noorman ziene sjnelle sjprông deej, het nag altiëd de
Sjnellesjprông.
bewerking van de sage de Snellesprong uit
"Limburgse sagen en legenden" van Pierre Kemp |
In daen tiëd det
ôzze pap nag as kingk aan de Indusjtriesjtraot woënde en hae waal ens nao
groëtvader en groëtmooder in Geloë ging, den leeper door “de berg” richting
Prinsesseböske. De grôngk van “de berg” besjtông oét sjtuufzangk, ouch waal
papzangk geneumd.
